ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ... ΜΙΚΡΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ

ΜΙΑ ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

        

 

         Ήταν μια ζεστή μέρα στην πόλη Μάτζι. Καθόμουν στη βεράντα του σπιτιού μου και διάβαζα την εφημερίδα για τα νέα των αστροναυτών.

         Ξαφνικά το μάτι μου έπεσε στο κείμενο του διάσημου αστροναύτη Τζούνα – Μπένα: « Το λουλούδι  Γουίκμαν που ανθίζει κάθε εκατό χρόνια στον απομακρυσμένο πλανήτη Σουίκ – Σουκ». Σύμφωνα με τον καθηγητή Τζούνα – Μπένα, το λουλούδι θα άνθιζε σε δυο μέρες στις έξι το πρωί ακριβώς!

         Αμέσως αποφάσισα ότι ήθελα πολύ να δω αυτό το υπέροχο θέαμα. Τηλεφώνησα στη φίλη μου Θωμαή και στον φίλο μου τον Πέτρο για να μάθω αν ήθελαν να ταξιδέψουν μαζί μου στο διάστημα. Αυτοί ενθουσιάστηκαν με την ιδέα μου και αρχίσαμε αμέσως να ετοιμάζουμε την αποστολή μας.

  Επιλέξαμε για μεταφορικό μέσο το ιπτάμενο γουρούνι μου, τη Μοραμπελόλα. Ήταν το πιο γρήγορο ιπτάμενο γουρούνι της πόλης και μου το είχε χαρίσει η γιαγιά μου όταν επέστρεψε από την  Ισπανία.

Το επόμενο πρωί ήταν όλα έτοιμα! Βάλαμε τις διαστημικές μας στολές, ανεβήκαμε και οι τρεις στη ράχη του γουρουνιού και εκείνο ξεδίπλωσε τα τεράστια φτερά του και ξεκίνησε για τον πλανήτη Σουίκ – Σουκ.

Το ταξίδι ήταν πολύ επικίνδυνο. Στα μισά της διαδρομής πέσαμε πάνω στους τρομερούς «υπναράδες μετεωρίτες», που είναι τεράστιοι βράχοι, ο ένας επάνω στον άλλο. Ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου ειδική καυτερή τροφή για τη Μοραμπελόλα και έτσι οι φλόγες που έβγαιναν από το στόμα της έσπαζαν κάθε βράχο.

Καταφέραμε να γλιτώσουμε από τους μετεωρίτες, αλλά σε τρεις ώρες θα άνθιζε το μαγικό λουλούδι. Έπρεπε να πάμε πιο γρήγορα άμα θέλαμε να προλάβουμε. Η super τροφή που είχαμε μαζί μας βοήθησε το γουρούνι να αναπτύξει μεγαλύτερη ταχύτητα και μέσα σε δυο ώρες είχαμε φτάσει στον προορισμό μας.

 Φτάσαμε στον πλανήτη. Δεν γνωρίζαμε σε ποιο σημείο του πλανήτη θα το βρίσκαμε. Ευτυχώς μας βοήθησε η φίλη μου η Γουίλα που έμενε χρόνια στον πλανήτη Σουίκ – Σουκ. Το λουλούδι ήταν κίτρινο με κατακόκκινες βούλες. Είχε τέσσερα μεγάλα και τέσσερα μικρά φύλλα. Ήταν σαν να σου χαμογελούσε. «Πανέμορφο» σκεφτήκαμε όλοι και αρχίσαμε να το φωτογραφίζουμε πριν κλείσει τα πέταλά του για τα επόμενα εκατό χρόνια.

Τότε πρόσεξα το πανέμορφο κολιμπρί, που ήταν ο φύλακας του λουλουδιού, να πετάει γύρω του και να τιτιβίζει χαρούμενο! Μας πλησίασε και μας έδωσε από ένα κόκκο γύρης. Η μυρωδιά σου προκαλούσε ζάλη  και ένιωθες πολύ περίεργα. Μετά από λίγο όλοι χαμογελούσαμε ασταμάτητα… Ήταν σίγουρα μια απίστευτη κατάσταση!

         Στο ταξίδι της επιστροφής ήμασταν όλοι πολύ συγκινημένοι και χαρούμενοι που πετύχαμε το σκοπό μας. Οι σπάνιες φωτογραφίες μου δημοσιεύθηκαν στο επόμενο τεύχος της εφημερίδας των αστροναυτών και εγώ έγινα διάσημη σε όλο τον κόσμο!